ตอนเรียนมีวิชานึงโหดมากเพื่อนติด I เกือบยกห้อง มีผ่านกันแค่ 3 คน เราเลยชวนเพื่อนอีก 2 คนที่ผ่าน ติวให้กับเพื่อน ๆ ที่ติด I ให้ผ่านไปด้วยกันจนได้

วัว 2 ตัวนี้เป็น 2 ใน3 ตัวที่วิ่งหนีจากโรงฆ่าสัตว์ ออกมาที่ถนนราชพฤกษ์แล้วโดนรถชน พี่คนสนิท และ ดิฉันได้ร่วมกันขอซื้อชีวิตเจ้าวัวไว้ เเละเเชร์ใน Facebook กับกลุ่มที่รู้จักช่วยกันสมทบทุนไถ่ชีวิตโค (ในรูปมันกำลังยืนร้องไห้อยู่) ปล. ตอนนี้ เจ้าวัว 3 ตัว อยู่ืั้วัดที่ไทรโยค จ.กาญจนบุรี

ปกติของทุกวัน เวลาเดินทางกลับบ้านดิฉันจะต้องเดินผ่านป้ายรถเมล์ ป้ายนั้นเป็นประจำ เห็นเด็กขายพวงมาลัยจึงเดินไปซื้อพวงมาลัย แล้วเห็นน้องเขาแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าที่ขาด แล้วนึกขึ้นได้ว่าที่บ้านมีเสื้อผ้าเยอะที่ยังไม่ได้ใช้เลย วันพรุ่งขึ้น จึงเอามาให้น้องเขา และทุกครั้งที่ผ่านทางนี้ จะเห็นว่าน้องเขาได้นำเสื้อผ้าที่เราให้ไปใส่ด้วย รู้สึกภูมิใจลึกๆ และดิฉันเชื่อว่าการให้สิ่งของแก่คนอื่นๆ ที่เราไม่รู้จัก โดยไม่หวังสิ่งใดๆ แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือคุณค่าทางจิตรใจที่มีความหมายมากมายค่ะ

ผมทำบุญ โดยการบริจากโลหิต ครับ เพื่อช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ที่ต้องการโลหิต ครับ

น้าที่เคยอยู่บ้านข้าง ๆ ได้ย้ายบ้านไปเช่าบ้านอยู่อีกซอย แล้วเกิดเหตุการณ์บ้านไฟไหม้ระแวกซอยที่น้าย้ายไปอยู่ใหม่ทำให้บ้านเช่าที่น้าเช่าอยู่ไหม้ไปทั้งหลังสิ่งของต่าง ๆ ในบ้านไหม้ไปกับไฟ น้ามีของติดตัวออกมาแค่นิดเดียว ทางเราและครอบครัวจึงได้ช่วยแบ่งปันข้าวของเครื่องใช้ให้น้านำไปใช้ไม่ว่าจะเป็นจาน ชาม ข้าวสาร เสื้อผ้า แม้ของจะดูไม่มากมายนักแต่ก็สามารถช่วยบรรเทาทุกข์จากเหตุการณ์นี้ให้กลับครอบครัวของน้าได้ค่ะ

มีโอกาสได้ไปทำความดีสุดประทับใจ แบ่งปันความสุข บริจาคสิ่งของ ช่วยเพื่อนมนุษย์ มาเมื่อเดือน กค.57 มาครับ ที่โรงเรียนชาวมอญ รร.วัดบัวญี่ปุ่น (บ่อญี่ปุ่น) เป็นโรงเรียนนักเรียนสัญชาติมอญ เด็กๆพูดไทยไม่ได้ (แต่เข้าใจภาษาอังกฤษระดับประถมที่ครูสอน) เสาธงชูธงแดงมอญ (แต่ประทับใจที่ในห้องเรียนมีรูปในหลวง) เป็นชุมชนไม่ใหญ่ อยู่ติดชายแดนไทยพม่า ทางเข้าเล็กๆซ้ายมือ ก่อนถึง อ.ด่านเจดีย์สามองค์ จ.กาญจนบุรี ได้เห็นแววตาสดใส ประทับใจในและรอยยิ้มของผู้ให้และผู้รับ สิ่งที่ทำไปเกิดประโยชน์ต่อส่วนรวม การแบ่งปัน การให้โอกาส การช่วยเหลือกัน ทำให้โลกเป็นดาวแตกต่างจริงๆครับ ผมมึความสุขมากครับ ชีวิตมีคุณค่า อนาคตของชุมชนชาวมอญชายแดนแห่งนี้จะดีร้ายเป็นอย่างไรผมก็ยังไม่รู้ แต่วันนั้นผมได้หัวใจของตัวเอง ได้โลกที่สวยงามมากกว่าทุกวันครับ

ได้มีโอกาสไปทาสีให้กับมูลนิธิเกี่ยวกับคนยากไร้ ได้เห็นถึงความน่าสงสาร ซึ่งเรามีโอกาสมากกว่าเค้า ไปเห็นภาพที่ดูแล้วหดหู่ แต่เราก็ต้องให้โอกาสเค้า เพราะโอกาสนั้นสำคัญเสมอ เค้าก็เหมือนพวกเรา แต่แค่ขาดโอกาสทางสังคม ถ้าเราเปิดโอกาสก็จะสามารถอยู่ร่วมกันในสังคมได้ และผมก็จะทำแบบนี้เรื่อยๆและตลอดไป เพราะเห็นรอยยิ้มของเค้าเราก็มีความสุข สุขในการเป็นผู้ให้

ครั้งนึงในชีวิตที่มีโอกาสได้เดินทางไปปลูกต้นกล้าลำพูทั้งสองข้างซึ่งเป็นเส้นทางศึกษาธรรมชาติที่ "หมู่บ้านหิ่งห้อย" ณ ลำพู บางกระสอบ จ.สมุทรปราการ รวมทั้ง ได้ช่วยสร้างทางเดินศึกษาธรรมชาติให้แก่ชาวลำพูบางกระสอบ และน้องๆหิ่งห้อยทั้งหลายได้มีพื้นที่อาศัยเพิ่มมากขึ้นด้วยค่ะ เป็นความประทับใจและความทรงจำแบบสุดๆเลยค่ะที่ได้ทำประโยชน์ให้แก่ชุมชนและธรรมชาติค่ะ

นั่งรถไฟสายใต้กลับขึ้นมากรุงเทพแล้วออกตั๋วซ้ำกัน แต่คนที่นั่งที่เราเป็นคุณตาแก่ ๆ จนท.รถไฟจะไล่คุณตาไปยืนเพราะเราออกตั๋วก่อน แต่เราบอกไม่เป็นไรให้คุณตานั่งไปส่วนเราก็ยืนไปหลายชั่วโมง

พอดีได้มีโอกาสไปทำกิจกรรมที่โรงเรียนสอนคนตาบอด ตอนกำลังจะกลับเห็นเด็กคนนึงนั่งอยู่คนเดียวที่มุมไกล ๆ แล้วร้องไห้ และเริ่มร้องดังเรื่อย ๆ เราก็เลยเดินเข้าไปถามน้องว่าเป็นอะไร น้องบอกว่าพ่อไม่มารับหนู พอดีในกระเป๋ามีคิทแคทอยู่เลยใช้เป็นตัวช่วยในการปลอบ ป้อนให้น้องกินน้องบอกอร่อยมาก ไม่เคยกิน แล้วน้องก็อารมณ์ดีขึ้นยอมคุยกับเรา ชวนร้องเพลงแล้วก็อัดใส่โทรศัพท์ฟังวนไปวนมาหลายรอบสนุกสนานกันเลยทีเดียวค่ะ

ภาพเเห่งความภูมิใจ ปลื้มปริ่ม จนถึงทุกวันนี้ รอยยิ้ม(บนความทุกข์)ของชาวเเฟลต ย่านปทุมธานี เมื่อครั่งน้ำท่วม เมื่อเราเเละทีมอาสาสมัคร ได้ลงเเรงช่วยกันทำอาหาร เเละเเพ็คน้ำดืม โดยนั่งเรือนำของไปช่วยชาวบ้าน ใช้เวลาในการเป็นอาสาสมัครผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันเเล้วเเต่ใครสะดวกเป็นเวลา 90 วัน ปล.... ชอบกลับมานั่งดูรอยยิ้มของชาวบ้านรูปนี้ บางที่ความทุกข์มักจะมาพร้อมความสุขของคนได้มีโอกาสช่วยเหลือเสมอ

มีโอกาสได้ไปทำบุญที่มูลนิธิบ้านสัตว์พิการ...น้องเต้าหู้จะคอยต้่อนรับพี่พี่อยู่หน้าบ้าน เต้าหู้รักทุกคนแต่ทำไมคนบางคนทำกับเต้าหู้แบบนี้ T__T

สมัยตอนเรียนดิชั้นจ่ายค่าโจ๊ก 2 ชามทุกเช้า ชามหนึ่งของดิชั้น อีกชามเป็นของคุณยายเก็บของเก่า ไม่ว่าวันนั้นยายจะทานหรือไม่ทานหนูก็จ่าย 2 ชาม บางวันแกก็เอาใส่ถุงกลับบ้าน ยายรู้มั๊ยว่าปัจจุบันสาวน้อยคนนี้เรียนจบไม่ได้เจอกับยายแต่พรที่ยายให้สาวน้อยคนนี้เป็นจริงตามคำที่ยายอวยพร 2 อย่า คือหน้าที่การงานมั่นคง และมีลูกที่น่ารัก ขอบคุณยายค๊ะ

เริ่มต้น จากการมีหลานชายคนแรกของครอบครัว ป้าๆ อย่างตัวดิฉันก็เลยเห่อหลานชายมาก มีอะไรก็จะซื้อให้ตลอดโดยเฉพาะของเล่น เด็กผู้ชาย เช่น รถยนต์ , มอเตอร์ไซด์ , หุ่นยนต์ เขาจะมีของเล่นเยอะมาก จนล้นบ้าน มีอยู่วันหนึ่ง หลานชายถือของเล่นที่เขาชอบมาก ลงมาเล่นกับเด็กๆ ลูกๆ คนงานต่างด้าว ที่กำลังเล่นกันอยู่ จะมีอยู่เด็ก 2- 3 คน ที่เขาไม่มีของเล่นเลย ดิฉันจึงบอกหลานชายตัวน้อย (ชื่อน้องโมเน่) ว่าเน่จัง หนูมีของเล่นเยอะแยะเลย แบ่งให้เพื่อนๆ บ้างนะครับ เพื่อให้เพื่อนๆ คนที่เขาไม่มีเงินซื้อของเล่นได้เล่นบ้าง ขณะที่เรามีเยอะ ควรที่จะแบ่งปันให้คนอื่นๆ บ้างนะจ๊ะ แล้วหลานชายตัวน้อยก็ ยื่นของเล่นเป็นหุ่นยนต์ และรถยนต์ ให้เพื่อนๆ ลูกๆ คนงานต่างด้าว ก็รับมาด้วยความดีใจ จึงทำให้ดิฉันมีความสุขตามไปด้วยค่ะ ว่าการให้สิ่งเล็กๆ น้อยๆ ที่มีเยอะสำหรับเรา ก็มีความหมายกับเขาที่ไม่เคยมีเลยค่ะ

สิ่งที่ทำทุกครั้งที่มีโอกาสคือลุกให้คุณแม่ เด็ก และคนชรานั่ง และมีครั้งหนึ่งลุกให้คุณแม่กับลูกชายตัวเล็กๆนั่งบนรถไฟฟ้าใต้ดินและพยายามบอกทางแบบที่คุยกันไม่ค่อยจะรู้เรื่อง คุณแม่ซึ่งเป็นชาวต่างชาติได้พยายามพูดขอบคุณเป็นภาษาไทยอยู่หลายครั้ง และลูกชายยิ้มให้แล้วก็เล่นกันตลอดทางจนถึงปลายทางเลยค่ะ น่ารักทั้งคุณแม่คุณลูกเลย ^^

ด้วยระยะทางจากบ้านเข้าไปโรงพยาบาลที่ตัวอำเภอเป็นระยะทางที่ค่อนข้างไกล การเดินทางที่รวดเร็วที่สุดกรณีเจ็บป่วยฉุกเฉินก็คือการขับรถส่วนตัวเข้าไป และแถวหมู่บ้านที่อยู่มีนั้นเพื่อนบ้านส่วนใหญ่จะไม่ค่อยมีรถกัน เวลาเกิดเจ็บป่วยฉุกเฉินขึ้นมาบ้านเราเองมีรถกระบะอยู่จึงอาสาที่จะนำเพื่อนบ้านส่งถึงมือหมออย่างปลอดภัยค่ะ จึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะมีใครมาเรียกพวกเราดึก ๆ ดื่น ๆ อยู่เป็นประจำให้ช่วยพาไปโรงพยาบาล ภาระกิจนี้เราทั้งบ้านยินดีทำด้วยใจไม่คิดค่าใช้จ่ายใด ๆ เพราะเห็นว่าชีวิตคนเรานั้นสำคัญกว่า สารถีก็ไม่ใช่ใครที่ไหนผลัดเปลี่ยนกันไปทั้งตัวเราเอง พี่ชาย แล้วก็พ่อค่ะ เราทำกันอยู่เป็นประจำจนกลายเป็นเรื่องปกติของครอบครัวไปแล้วค่ะ

เป็นกิกจรรมเลี้ยงอาหารทหารอาสาที่ประสบเหตุ 3 จังหวีัดชายแดนภาคใต้ เราเอาไอติมแบบเขย่า ไปเลี้ยง โดยพาลูก ๆ และสามีไปด้วย รู้สึกประทับใจเหล่าทหารหารที่ เสียสละเพื่อประเทศชาติ เห็นแขนขาขาดบาดแผล แล้วมันน้ำตาไหลเพราะสงสาร เพราะเจ็บ เพราะ..... ขอเข้าร่วมกิจกรรมด้วยค่ะ

เข้าป่า เก็บเมล็ดพันธุ์ที่มีนามว่า มะแฟน แล้วเอามาเพาะให้กลายเป็นต้นกล้า ก่อนที่จะส่งกล้ากลับคืนสู่ผืนป่า เพื่อความร่มเย็นและเป็นปอดของประเทศ