ปีที่น้ำท่วมใหญ่บ้านแม่เพื่อนถูกน้ำท่วมอย่างหนัก(ถึงชั้น2) แต่ตอนนั้นเพื่อนเองทำงานอยู่ต่างประเทศเราเลยอาสาเข้าไปช่วยเหลือแม่และชาวบ้านในชุมชน โดยนำน้ำดื่มจำนวนมากและสิ่งของที่จำเป็นไปให้ พร้อมทั้งยังต่อสายให้แม่กับเพื่อนได้พูดคุยกันอีกด้วย

ถ้าถามเรื่องทำความดี คงไม่มีที่เป็นกิจลักษณะเลยค่ะ จะมีแต่ทำดีเล็กๆน้อยๆ ที่ทำให้ยิ้มได้ทั้งวัน เช่น ให้อาหารสุนัขข้างถนน ตามแหล่งโรงงานที่ไปพบลูกค้า มักจะพบสุนุขถูกปล่อยทิ้งมากมาย หรือ การช่วยเหลือรถที่เสียอยู่ข้างทาง จากการช่วยติดต่อโทรแจ้ง , การช่วยขอทางให้กับรถเสีย ในชีวิตไม่เคยเรียกเหตุการณ์ไหนว่าเป็นความประทับใจที่สามารถถ่ายทอดออกมาเป็นเรื่องๆได้เลย จากชีวิตรีบเร่ง จากการทำงานที่เร่งด่วน หรือ จากการเงินที่ติดขัด สิ่งที่ทำได้คงเป็นการมีน้ำใจให้แก่กันบนท้องถนน หรือ กับคนที่เดินผ่านไปมาค่ะ ฟังอีซี่มานาน ได้เห็นโครงการอีซี่ทำดีมาหลายต่อหลายโครงการ แต่ไม่รู้จะเขียนเรื่องอะไรมาถ่ายทอด เลยได้แต่เงียบๆไป ^^ เพียงแต่โครงการนี้ได้ช่วยเหลือเพื่อนตัวน้อยที่น่ารักและซื่อสัตย์ จึงหวังว่าจะได้เป็นส่วนนึงของโครงการค่ะ

เกิดมาในชีวิตไม่เคยไว้ผมยาวมาก่อน... จนกระทั่งตอนอสยุ33ปี มีเพื่อนเป็นมะเร็ง เลยมีแรงบันดาลใจในการไว้ผมยาวเพื่อเอาไปทำวิคสำหรับผู้ป่วยที่ทำคีโม ตั้งใจไว้มา1ปี9เดือน รองันเกิดครบรอบปีที่35 ก็เลยได้ทำบุญไปในตัว เป็นการทำบุญแบบไม่ต้องใช้เงินแต่ใช้ความตั้งใจล้วนๆ บริจาคไปทั้งหมด16นิ้ว คุณแม่เห็นในความตั้งใจก็เลยลองไว้ผมยาวมั่ง(ครั้งแรกในชีวิตเหมือนกัน) วันนี้เลยพาคุณแม่ไปบริจาควันนี้ 12นิ้วค่ะ

เพื่อนออกไปทำธุระข้างนอกแล้วโทรมาหาบอกว่ากำลังจะขับรถกลับบ้าน แต่ขับไม่ไหว ไข้ขึ้นสูง มือ-เท้า ชา อาเจียน เลยรีบออกไปหาช่วยขับรถพาไปส่งโรงพยาบาลถึงมือหมออย่างปลอดภัย

การบริจาคเสื้อผ้าสภาพดีที่ไม่ค่อยได้ใส่ ให้กับสถานแรกรับคนไร้ที่พึ่ง แล้วได้รับใบอนุโมทนาจากเค้ามาขอบคุณในไมตรีจิตรของเรา ปลื้มใจที่เค้าทำให้เรารู้ว่าเค้านำมันไปใช้ประโยชน์ได้จริงจากสิ่งที่เราไม่ได้ใช้ ทำดีนี่มันง่ายจังเนอะ

ได้มีโอกาสไปช่วยเพื่อน ที่เปน จนท. อยู่โครงการหลวง ปางตอง แม่ฮ่องสอนค่ะ คัดแกะ เลี้ยงแกะ ช่วยชาวบ้านทอขนแกะ ซึ่งบรรยายกาศ ฟาร์มแกะที่นี่ จะต่าอง จากฟาร์มแกะที่รีสอร์ท อื่นพอควร ตรงทรี่ชาวบ้าน ต้องดำรงคอาชีพ เพื่อมีรายได้ จากผลิจภัณท์ จากแกะ แต่ก้อยังเปิด ให้คนเข้าชมได้ ค่ะ น่ารัก แล้วยัง เป็น สัตว์เศรษฐกิจ ด้วยค่ะ

ย้อนไปสมัยยังเป็นนิสิตชั้นปีที่ 4 ได้ไปออกค่าย "5 หมอ" ที่ จ.สระบุรี เป็นการทำงานร่วมกันของนิสิตคณะทางการแพทย์ 5 คณะ ต้องไปนอนค้างที่ศาลาวัด ออกไปเดินตามหมู่บ้านกว่า 3 กม. เพื่อประชาสัมพันธ์ ไปออกหน่วยตรวจร่างกาย ตรวจพยาธิ ตรวจหมู่เลือด ให้คำปรึกษาทางด้านสุขภาพแก่ชาวบ้าน ถึงจะเหนื่อยแต่ก็มีความสุขที่ได้ช่วยเหลือคนอื่นค่ะ

ได้มีโอกาสไปร่วมสร้างฝาย เพื่อป้องกันน้ำท่วมและเก็บน้ำไว้ใช้ในหน้าแล้ง ทำให้เกิดประโยชน์ต่อสังคม และได้มีโอกาสได้รู้จักเพื่อนใหม่ๆๆมากมาย

เจ้าหลงค่ะ เป้นสุนัขที่คนงานทิ้งไว้ เพราะป่วยเป็นไข้หัด เจ้าของคิดว่าตายเเน่เลยไม่รักษา ตอนไปเจอ อาการเเย่มาก ก็เลยพาไปหาหมอค่ะ เค้ากินข้าวได้ ก็คิดว่าเค้าก็คงไม่อยากตาย ช่วงเเรกเกือบถอดใจ เพราะอาการเเย่มาก หมอก้คงคิดว่าไม่น่าจะรอด ถึงตอนนี้ 3เดือนเเล้วค่ะ เค้าเดินไม่ได้ ขยับได้เเค่ช่วงหัว เเล้วก็เป็นเเผลกดทับ ต้องคอยทำเเผล เเละพลิกตัวเช้าเย็นค่ะ ทุกวันนี้ เวลาไปดูเค้า พอได้ยินเสียงฝีเท้าเรา เค้าก็เห่าด้วยเสียงเเหบๆที่มี เเล้วก็ยกหัวมองหาเรา ด้วยเเววตามีประกายเชียวค่ะ ก็ดีใจที่ได้ช่วยเค้า เพราะเค้าก็ถือเป็นชีวิตหนึ่งเหมือนกัน ถึงเเม้จะเป็นสุนัข... ขอบคุณค่ะ

มีโอกาสได้ไปอาสาที่ศูนย์สัตว์ป่าภาคกลางนครนายก ปั้นและให้อาหารสัตว์ ปลูกป่า ตัดต่อกิ่ง และที่สุด..คือ ล้างกรงเสือ!! และ..หมี!!! กำลังถูพื้นอยู่ เสือดันเอื้อมมือโฮกกกกก!! ตูดเกือบขาด อยากฟังต่อ โทรมาสิครับ

"หนึ่งคนให้ หลายคนรับ" เมื่อช่วงต้นปีได้มีโอกาศไปร่วมกิจกรรมเลี้ยงอาหารกลางวันและมอบสิ่งของให้แก่น้องๆเด็กประถมที่อยู่บนดอยที่จังหวัดน่าน ทั้งโรงเรียนมีคุณครูอยู่ 3 ท่านดูแลเด็กทั้งโรงเรียนที่มีอยู่ 40 กว่าคน พวกเด็กโตก็จะคอยช่วยคุณครูดูแลน้องเด็กๆชั้นที่เล็กกว่า ความประทับใจก็คือเอาไอติมไปเลี้ยงน้องๆด้วย พอเด็กๆเห็นว่ามีไอติมก็จะไม่ยอมทานข้าวกันละ ก็ต้องบอกพวกเด็กๆว่าต้องทานข้าวให้หมดก่อนนะถึงจะได้ทานไอติม ที่นี้เด็กๆก็ตั้งใจทานข้าวกันใหญ่ ก้มหน้าก้มตาตักข้าวทานแล้วก็เงยหน้ามองดูถังไอติมแบบว่ากลัวหมดนะ 555 ไอติมกับเด็กนี้มันเป็นของคู่กันจริงๆ

"เค้ามีกิน เราก็มีกิน" แม่สอนดิฉันไว้ ตอนนี้ดิฉันเลี้ยงสุนัขจรจัดที่คนในหมู่บ้านและสุนัขของคนงานก่อสร้างที่ทิ้งเอาไว้ สุนัขตัวเมียดิฉันได้ทำหมันหมดแล้ว เพื่อไม่ให้มันสืบพันธ์จนมีลูกหลานออกมาอีก แต่พอน้ำท่วมสุนัขก็ออกมาอยู่หลัง ปั๊มกันหมดไม่ได้้กลับเข้าไปในหมู่บ้านอีก ตอนนี้เหลืออยู่ 5 ตัวคะ จาก 10 ตัว ดิฉันจะเข้าไปเก็บข้าวกลางวันที่คนงานกินเหลือไว้เพื่อไปปนกับข้าวที่หุงไว้ ไม่อายคะ เพราะแม่บอกว่าการทำความดีนั่้นทำยาก แต่การทำความชั่วนั้นทำได้ง่ายทำความดีอย่าอาย เพื่อนๆ เมื่อก่อนกินข้าวเหลือก็จะทิ้ง แต่พอรู้ว่าดิฉันเลี้ยงสุนัขอยู่ก็จะเก็บข้าวมาให้ไม่ทิ้งขยะอีก

ดิฉันเป็นครูสอนหนังสือชั้น ป.2 ในโรงเรียนรัฐบาลที่จังหวัดหนึ่งค่ะ เรื่องราวที่ประทับใจที่สุดนอกเหนือจากการได้สอนหนังสือลูกศิษย์มาร่วม 40 ปี ก็คือ มีอยู่เทอมหนึ่ง เราก็สังเกตเห็นว่าเด็กผู้ชาย 2 คน ซึ่งเป็นพี่น้องกันสลับกันมาเรียน จึงได้สอบถามด้วยความเป็นห่วงว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมจุึงไม่มาเรียนพร้อมกัน เด็กคนพี่จึงบอกว่ามีชุดนักเรียนเพียงชุดเดียว เลยต้องสลับกันมาเรียนกับน้อง เมื่อได้ทราบเรื่องเราจึงได้นำเงินส่วนตัวซื้อชุดนักเรียนให้เด็กเพิ่ิมจะได้ไม่ต้องสลับกันใส่ เด็กชายทั้งคู่จึงได้มาเรียนพร้อมกันตามปกติ หลังจากนั้นก็สังเกตเห็นอีกว่าเวลาพักทานอาหารกลางวันเด็กชายทั้งคู่จะนั่งมองน้องชายทานข้าว จึงเข้าไปถามว่าทำไมไม่ทานพร้อมกัน เด็กชายคนพี่จึงบอกว่า แม่สั่งมาว่า อาหารมีน้อยรอให้น้องทานให้อิ่มก่อนจึงค่อยทานต่อจากน้องนะ เราได้ยินดังนั้นก็รู้สึกสงสารเด็กมาก จึงได้ทำเรื่องกับทางโรงเรียน ช่วยค่าอาหารกลางวันให้เด็กครอบครัวนี้ค่ะ

เรื่องราวดีๆ รู้สึกภูมิใจที่ตัวเองเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงในการรวบรวมคนในครอบครัวญาติพี่น้อง ได้ไปเที่ยวรวมกันเป็นหมุ่คณะใหญ่ในที่ต่างๆ ล่าสุดวันแม่ที่ผ่านมา พวกเราไปเที่ยวที่เชียงคาน รวมทั้งทริปเกือบ 20 คน รุ้สึกว่าเห็นรอยยิ้มคนในบ้านหรือญาติๆแล้วทำให้เรามีความสุข

ไปช่วยทำวัคซีน รักษาแผลเบื้องต้น ที่สถานสงเคราะห์สัตว์บ้านป้าสำรวย จ.นครนายก พอดีไปเจอสุนัขตัวนี้พึ่งถูกรถชนมาค่ะ มีอาการหลังหัก แต่ไม่รุนแรงมากยังพอรักษาให้หายได้ เราเลยต้องช่วยกันดามหลังไว้ก่อน เป็นธรรมดาที่สุนัขได้รับบาดเจ็บจะดุและระแวงกว่าปกติ กว่าจะจับ กว่าจะโอ๋เจ้าตัวนี้ให้อยู่นิ่งๆได้ใช้เวลาพอสมควรเลยค่ะ พอเค้าเริ่มไว้ใจเรา เค้าก็ยอมให้เราทำทุกอย่าง ผึ้งคิดว่าการกอดเป็นการรักษาบาดแผลที่ใจได้ดีมากๆ เรากอดเค้าบอกเค้าว่าเราจะรักษาเค้า ไม่ต้องกลัวนะลูก เจ้าตัวนี้นอนเคลิ้มให้กอดๆนวดๆอยู่อย่างนี้เลยค่ะ สุนัขจรจัด ไม่เคยไม่รับอ้อมกอดแบบนี้ ดูจากแววตาแล้วเค้าดีใจมากๆเลยนะคะที่มีคนมาเล่นมาลูบหัวมาพูดคุยด้วย ถือเป็นประสบการณ์ที่ยังคงรู้สึกดี และยังอยากกลับไปหาเด็กๆทุกตัวที่นี่อีกค่ะ

ได้นัดกับกลุ่มเพื่อนรวมตัวกันเก็บขยะ ณ อนุเสาวรีย์ ซึ่งเป็นแหล่งที่ผู้คนพลุกพล่าน ขยะย่อมเยอะตามผู้คนที่ได้ผ่านมาทางนี้ปกติจะจัดกันเกือบทุกเดือน 1 มือ 1 ใจ ร่วมด้วยช่วยสังคมจ้า

เป็นประจำทุกครั้งที่เวลาเรามีเรื่องให้คิด มีเรื่องไม่สบายใจ กี้(สุนัข) จะเดินเข้ามาเอาหัวชนกัน...แม้กี้จะพูดไม่ได้ แต่เรารับรู้ถึงความเป็นห่วง

เป็นทริปเที่ยวกับครอบครัวที่ไม่ธรรมดาและประทับใจที่สุดเมื่อได้ช่วยเหลือBackpackerชาวฝรั่งเศสที่กำลังโบกรถขอความช่วยเหลือเพื่อไปลงยังที่ตั้งแคมป์ แต่แล้วก็เจอเหตุการณ์ที่น่าตื่นเต้นอีกรอบคือเจอช้างป่า 2 เชือกกำลังเกี้ยวพาราศีกลางถนนเป็นภาพที่ตื่นเต้นและประทับใจมาก และชาวฝรั่งเศสพูดขอบคุณเราและครอบครัวยกใหญ่ เท่านั้นยังไม่พอเค้ายังชวนเราตั้งแคมป์ไฟ พูดคุยแลกเปลี่ยนวัฒนธรรมกันอย่างสนุกสนาน แม้การทำดีครั้งนี้จะไม่ใช่เรื่องใหญ่โตนัก แต่เชื่อว่าน้ำใจเล็กๆของเราจะทำให้เขาและเพื่อนๆทั่วโลกกลับมาเยือนประเทศไทยอีกครั้ง

ได้ช่วยลูกสุนัขจากการโดนสุนัขตัวใหญ่ทำร้าย โดยการอุ้มลูกสุนัขขึ้นมาก่อนที่จะโดนตัวใหญ่กัด จึงทำให้โดนกัดสุนัขโตมากัดที่แขนเราแทน จนเป็นแผลเป็นทุกวันนี้ เหตุผลที่ประทับใจคือตอนที่ช่วยลูกสุนัขแทบไม่ต้องคิดอะไรเลย เป็นสัญชาตญาณที่ไม่ต้องการให้ลูกสุนัขโดนทำร้าย ทุกวันนี้เวลาใครถามถึงแผลเป็นที่แขนทำให้รู้สึกภูมิใจที่ครั้งหนึ่งเราได้มีโอกาสช่วยสุนัขตัวหนึ่งไม่ให้โดนทำร้าย

ปกติเป็นคนชอบทำบุญแล้วแต่โอกาสและเวลาค่ะ ไม่ว่าเลี้ยงอาหารที่บ้านพักคนชรา บริจาคสิ่งของแก่ผู้พิการทางสมอง เด็กอ่อนและสถานกักกันหญิงบ้านเมตตา ทำบุญผ้าป่า สร้างพระและถวายองค์สารีริกธาตุ ตลอดจน จัดพิมพ์หนังสือสวดมนต์แต่ไม่รู้ว่าสิ่งที่ทำจะทำดีมากพอมั้ย รู้แต่ว่าทุกอย่างที่เราทำ เรามีความสุขและไม่ได้หวังสิ่งตอบแทน เร่าทำด้วยความบริสุทธิ์ใจ ประสบการณ์ทำดีของเราที่ประทับใจที่สุดคือเมื่อปี 54 เกิดอุทกภัยครั้งใหญ่ในประเทศไทย เราได้อาสาขนอิฐบล็อกไปช่วยเหลือชาวย้านและวัดใกล้บ้านเกิดที่ปทุมธานี 3 เที่ยวคันรถกระบะ โดยคิดค่่าใช้จ่ายแค่ 1 เที่ยวรถจากเงินกองทุนของหมู่บ้านและได้มีส่วนร่วมไปกรอกทรายใส่กระสอบที่วัดเพื่อสร้างเขื่อนกั้นน้ำไม่ให้ท่วม คืนนั้นเราแทบไม่ได้นอน แต่คุ้มค่ากับการเหนื่อยเพราะเห็นความสามัคคีของเพื่อนบ้านและคนที่ไม่รุู้จักกันในการช่วยเหลือกันแม้ทรายจะหนักแต่ทุกคนทำแข่งกับเวลาเสมือนทรายนั้นเบาเหมือนสำลีจริงๆ