คือผมได้มีโอกาสไปเลี้ยงอาหารกลางวันให้แก่เด็กกำพร้าและเด็กยากจนบ้านครูน้อยที่ซอยราษฎร์บูรณะ26 มาครับ ซึ่งในวันนั้นเป็นวันคล้ายวันเกิดของคุณแม่ของรุ่นพี่สมัยเรียน ( พี่รหัสครับซึงอาจจะต้องย้อนเวลาไปหลายๆปีอยู่ ) ซึ่งนับเป็นครั้งแรกเหมือนกันที่ได้ไปร่วมทำบุญกันที่บ้านครูน้อย ภายในบ้านนั้นมีเด็กหลายวัยครับ ตั้งแต่เด็กเล็กจนถึงเด็กโต รวมถึงน้องๆที่มีอาการออทิสติกรวมอยู่ด้วย วันนั้นผมรู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูกครับ และทำให้ได้เห็นว่าครูน้อยเป็นผู้หญิงที่เสียสละเป็นอย่างมาก ผมยังเห็นน้องคนหนึ่งซึ่งเรียนระดับอุดมศึกษาแล้ว ครูน้อยก็ยังคงรับอุปการะเลี้ยงดูและให้การศึกษาเป็นอย่างดี ในวันนั้นผมมองภาพออกเป็น 2 ด้าน ด้านหนึ่งคือยังเห็นความดีของคนในสังคมที่ยังคอยดูแลช่วยเหลือกัน และในอีกมุมมองหนึ่งคือเรื่องปัญหาการมีเพศสัมพันธ์ในวัยที่ยังไม่พร้อม ซึ่งโดยความเห็นคิดเห็นส่วนตัวผมเชื่อว่าครอบครัวซึ่งเป็นพื้นฐานแรกของมนุษย์นั้นสำคัญ ซึ่งพวกเรานั้นต้องให้ความรู้ ความรักและความเข้าใจให้มากขึ้น ในวันต่อไปข้างหน้านนั้นถ้าผมมีโอกาสผมจะกลับไปหาครูน้อยและน้องๆอีกแน่นอนครับ ซึ่งในส่วนของกิจกรรมที่เกี่ยวกับเด็กและโรงเรียนเป็นกิจกรรมที่ผมรู้สึกประทับใจที่สุด เพราะเหนือสิ่งอื่นใด ภาพที่ผมเห็นนั้นก็คือ

เมื่อไม่นานมานี้ ตอนออกไปซื้อกับข้าว พบนกกินปลา(ตัวใหญ่ๆ)บาดเจ็บอยู่กลาง 4 แยก ที่รถวิ่งพลุกพล่าน ไม่มีใครเหลียวแล ได้แต่รอรถที่วิ่งไปมาทับให้มันตาย เกดจึงจอดรถและโบกให้รถหยุด แล้วจึงใช้เสื้อห่อตัวมันช้าๆ พาไปหาหมอคลีนิครักษาสัตว์ที่ใกล้ที่สุด เพื่อตรวจดูอาการ เมื่อแน่ใจแล้วว่าบาดเจ็บเล็กน้อย ปีกไม่หัก ขาไม่หัก จึงขี่รถพาเจ้านกเคราะห์ร้าย ไปปล่อยคืนสู่ธรรมชาติ เพื่อให้มันหากินตามปรกติ ภูมิใจมากคะ ที่อย่างน้อยได้ช่วย 1 ชีวิตเอาไว้ เพราะทุกชีวิตมีค่าเท่าๆกันคะ

จำได้ไม่เคยลืม จากเหตุการณ์ไฟไหม้โรงครัวห้องเสบียงอาหารของสุนัข วัดเวฬุวนาราม อำเภอแม่ทะ จังหวัดลำปาง เมื่อวันที่17 ตุลาคม 56 ทางวัดได้ประชาสัมพันธ์ ขอรับบริจาคอาหารเม็ดจำนวนมากเพื่อเลี้ยงดูสุนัขจำนวน 400ตัว ที่เลี้ยงดูอยู่ในวัด ดิฉันใช้เวลาขอรับบริจาคเงินจากเพื่อนๆครูและ ลูกศิษย์ในโรงเรียน ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ได้เงินจากผู้มีจิตเมตตามาจำนวนหนึ่ง จึงนำไปซื้ออาหารเม็ดไปให้น้องหมาที่วัดทันที รู้สึกประทับใจมากๆ ที่เราได้มีโอกาสช่วยเหลือสิ่งมีชีวิตบนโลกนี้

มีคุณป้าแก่แล้วท่านนึง ท่าทางเร่งรีบ แดดร้อน เหงื่อแตกเต็มหน้า พยายามที่จะดันรถเข็นให้ผ่านช่องประตูเล็กๆ ซึ่งเป็นทางลัดหลังตึกแห่งหนึ่งเพื่อไปตลาด ถอยเข้า ถอยออก ขยับซ้าย ขยับขวา เหลืออีกแค่นิดเดียวจริงๆ แต่ก็ไม่สามารถผ่านช่องไปได้ เพราะรถเข็นค่อนข้างกว้างเป็นโครงเหล็กและใส่ไม้กระดานแผ่นยาวๆ มี4 ล้อ ก็มีดิฉันและผู้หญิงอีก2 คนที่เดินผ่านมาเห็นเหตุการณ์พอดี ก็เลยเข้าช่วยโดยการจับหัวท้าย ตะแคงรถเข็นแล้วยกขึ้นแนวตั้งเพื่อให้ผ่านช่องประตูเล็กๆ ไปได้ ผู้หญิงยุคนี้ก็ต้องแบบนี้แหละค่ะ ต้องถึกและบึกบึน รถเข็นทั้งเหล็กทั้งไม้ ก็สามารถยกได้ค่ะ คุณป้าขอบคุณใหญ่เลย เพราะยกคนเดียวไม่ได้แน่ ถ้าให้แกเดินย้อนกลับไปเข้าอีกทาง ก็ต้องเดินอ้อมไกลเกือบกิโลเลยทีเดียว

ประทับใจในประสบการณ์การทำจิตอาสาทุกครั้ง ครั้งนี้ก็เช่นกันเป็นการไปจัดปาร์ตี้ให้น้องหมาที่มูลนิธิบ้านสงเคราะห์สัตว์พิการ สิ่งที่พกไปก็เป็นเพียงอาหารเล็กๆน้อยๆตามแต่งบจะอำนวย ที่มูลนิธินี้มีทั้งน้องหมาและน้องเหมียวแยกเป็นสัดส่วน เหล่าหมาๆเหมียวๆก็มีที่มาที่ไปหลากหลายซึ่งส่งผลต่ออุปนิสัยที่แตกต่าง ทั้งซึมเศร้า ขี้อ้อน ก้าวร้าว ฯลฯ บางตัวทานอิ่มแล้วก็ฝืนทานอีกจนขย้อนออกมาเพียงเพราะอยากให้มีคนสนใจตัวเองนานๆ เหตุการณ์วันนั้นทำให้เราได้เรียนรู้ว่าการให้ไม่สำคัญแค่ที่ตัวเงิน แต่เป็นใจที่รักที่จะให้ซึ่งสำคัญกว่า สำหรับเพื่อนสี่ขาหน้าตา ส่วนสูง ฐานะ หรือเปลือกอื่นใดไม่มีความหมายเท่าการเข้าใจ และ..ใส่ใจ :)

ระหว่างต่อแถวที่ kfc ได้เห็นพ่อลูกคู่หนึ่ง กำลังจะซื้อไก่ทอด พ่อ(สวมเสื้อวินมอไซด์)พูดกับลูกว่า "วันนี้กินแค่ชิ้นเดียวพอนะลูก เอาไว้เดือนหน้าพ่อเก็บตังค์ใหม่ แล้วเราค่อยมากินกันอีก" เลยแอบสั่งไก่ทอดเพิ่มอีกสองชิ้น ให้พนง.เอาไปเสิร์ฟที่โต๊ะให้กับพ่อลูกคู่นี้ มื้อเล็กๆของใครหลายๆคน แต่อาจเป็นมื้อที่ยิ่งใหญ่ของใครบางคน วันนั้นรู้สึกมีความสุขมาก อิ่มใจอย่างบอกไม่ถูก ... ^_^

รูปผมอุ้มลูกแมวที่โดนน้ำมันลวกจากไหนไม่รู้แล้ววิ่งเข้ามาที่บ้านผมครับ สภาพเละหนังเปิดทั้งหน้า น่าสงสารมาก ผมพาไป ร.พ.หมดเงินไปเยอะเหมือนกัน แต่ก็ต้องรักษาชีวิตนึงไว้ครับ

ได้ไปเลี้ยงอาหารคุณตาคุณยายที่บ้านพักคนชรา จ.ลพบุรี มีความสุขและอิ่มใจมากๆเลยคะ

เช่ารถตู้ไปสุรินทร์กับเพื่อนๆ เพื่อช่วยกันทำหมันและฉีดวัคซีนให้กับแมวที่ถูกช่วยเหลือมาได้ทันก่อนถูกส่งไปชำแหละขายที่ประเทศเพื่อนบ้าน แล้วก็หอบหิ้วมากรุงเทพเพื่อตั้งกรงหาผู้อุปการะแมวเหล่านี้ ตะโกนเชิญชวนกันตั้งแต่เช้ายันค่ำ แต่ไม่รู้สึกเหนื่อยเลย เพราะเวลาแมวน้อยได้บ้าน เราจะดีใจมากว่าภารกิจเราสำเร็จ แมวน้อยไม่ต้องถูกฆ่า ไม่ต้องเร่ร่อนอีกต่อไปแล้ว ...

สำหรับประสบการณ์ทำดีที่ประทับใจมากที่สุดก็คือ ได้ไปร่วมทริปกับกลุ่มหน่วยงานของคุณแม่ค่ะ และได้ร่วมกิจกรรมตลอดทริปเลยคะ เช่น เล่นเกมส์บนชายหาดอบรม และไปไหว้พระทำบุญและเที่ยวตามที่ต่างๆในวันเดียวกันค่ะ

ประสบการณ์ของผมไม่มีอะไรมากครับ เป็นการเดินจูงผู้พิการทางสายตา จากแถวๆ ซ.สุขุมวิท68 ไปบนสถานีรถไฟฟ้าอุดมสุข แต่ที่พิเศษหน่อยก็คือ ช่วงนั้นทางเท้ามีการปรับปรุงครับ ทำให้เหมือนเล่นเกมส์เล็กน้อย ต้องจูงมือเค้าไป ปากก็ต้องบอกตลอดครับ ตรงนี้เป็นหลุมนะครับ ตรงนี้เป็นขั้นบันไดยกเท้าสูงๆ ครับ ตรงนี้เป็นทางลาดครับ ผมกับพี่เค้าดูผจญภัยกันสุดๆ 5555 ด่านสุดท้ายคือบันไดเลื่อนขึ้นสถานีครับ กว่าจะจับจังหวะก้าวขาขึ้นบันไดเลื่อนกันได้ ลุ้นกันสุดๆ สุดท้ายก็ส่งไม้ต่อให้ รปภ.ประจำสถานีครับ เรื่องก็ผ่านมาประมาณเดือนแล้ว นึกถึงทีไร หัวใจก็พองโตทุกครั้งครับ

ได้มีโอกาสไปดูแลช้างที่ศูนย์อนุรักษ์ช้างไทย เขาใหญ่มาคะ เป็นประสบการณ์ทำดีที่ประทับใจที่สุดคะ เพราะช้างที่นี้เป็นช้างชราบ้าง ช้างที่ซื้อมาจากพ่อค้าบ้าง ช้างป่วยและบาดเจ็บบ้าง ที่ศูนย์นำมาเลี้ยงดูแลให้เขาแข็งแรงแล้วปล่อยกลับสู่ป่าเหมือนเดิมคะ การมาครั้งนี้ทำให้เราได้เรียนรู้ถึงความสำคัญของป่าและช้าง ว่าเขามีวิถีพึงพาอาศัยกันอย่างไร เราได้ดูแลช้าง ให้อาหาร ป้อนหญ้า และได้ปลูกต้นไม้ ในบริเวณรอบๆ ศูนย์อนุรักษ์ช้างอีกด้วยคะ เป็นประสบการณ์ที่ประทับใจมากๆคะ ความสุขที่ได้รับครั้งนี้ทำให้เราได้รู้ว่าก่อนที่จะเป็นผู้รับ เราต้องเป็นผู้ให้ก่อนคะ แล้วสิ่งที่เราได้รับกลับมา คือความสุขที่มีค่ามากมายเลยคะ แม้มีเงินล้นฟ้าก็หาซื้อไม่ได้คะ

อาสาไปสร้างฝาย สร้างความชุ่มชื้นให้ป่า เท่ากับได้สร้างความชุ่มชื่นให้ใจ

เคยพาแมวที่ป่วยไปรักษาที่ รพ.สัตว์เล็กที่ จุฬา แล้วไปเจอผู้ชายขี่จักรยานเก่าๆพาลูกสุนัขมารักษาเหมือนกัน แต่ผู้ชายคนนั้นเค้าไม่มีเงินจ่ายค่ารักษาประมาณ 300 กว่าบาท เราได้ยินเลยเดินไปขอจ่ายเงินให้ค่ะ พอดีมีพี่อีกคนเค้าก็ขอช่วยจ่ายด้วย เลยออกค่ารักษาให้ลูกสุนัขตัวนั้นคนละครึ่ง เรื่องเล็กๆ แต่ยินดีและสุขใจที่ได้ทำค่ะ

ครั้งหนึ่งเคยได้ช่วยชีวิตแมวจรจัดเหล่านี้ไว้ ถึงแม้ว่าไม่ได้มีเงินทองมาซื้ออาหารดี ๆ ให้ แต่ก็มีความสุขและภูมิใจที่ได้ช่วยเหลือพวกเขาไว้ มีความสุขที่ได้เห็นพวกเขายังมีชีวิต และเจริญเติบโตมาเคียงข้างเราค่ะ

ได้เข้าร่วมกิจกรรม EAZY FM 105.5 THUMDEE แล้วรู้สึกประทับใจมาก เพราะได้มีส่วนช่วยให้น้อง ๆ ได้รับความสุขกลับคืนมาอีกครั้ง เพราะเมื่อน้ำท่วมครั้งใหญ่ ทำให้โรงเรียนของน้อง ๆ เสียหายไปมาก จึงรู้สึกดีใจมากที่ได้เป็นส่วนหนึ่ง และอยากมีส่วนร่วมในกิจกรรมนี้อีกครั้งค่ะ

เป็นประสบการณ์ครั้งแรกค่ะ ที่ได้มีโอกาสร่วมกับเพื่อนๆ และพี่ๆ ไปทำอาหารกลางวันเลี้ยงเด็กๆ ที่สำนักปฏิบัติธรรม วัดโฉมศรี สิ่งที่ประทับใจ คือ การได้มีส่วนร่วมตอบแทนกับสังคมได้บ้าง น้องๆที่ไปเลี้ยงอาหารกลางวัน หลายๆคนเป็นเด็กด้อยโอกาส เพราะฐานะทางบ้านยากจน บางคนเป็นเด็กกำพร้า บางคนไม่มีบ้านต้องอยู่ที่นี้ น้องทุกคนเป็นเด็กน่ารักค่ะ แม้เค้าจะเลือกเกิดไม่ได้ แต่เค้าก็สามารถเรียนรู้กับสิ่งต่างๆที่มี การได้เห็นเด็กๆ ทานอาหารอิ๋ม ทานกันเแป็นสิบจานๆ เราก็รู้สึกอิ่มใจมากค่ะ เหมือนน้องอิ่ม เราก็อิ่ม